Sumienie, gdzie jesteś?

Nie napisałam wczoraj. Poszłam spać po siedemnastej i spałam do samego rana, całe czternaście godzin. Od razu lepiej się czuję. Według internetu spaliłam w tym czasie 770 kalorii. No okej, tylko lepiej dla mnie. Tylko szkoda, że rano po raz setny z kolei pokłóciłam się z babcią. Znowu dosyć poważnie. O co? O jedzenie. 'Masz pierwsze objawy anoreksji! Od dziś będziesz jeść normalnie! Więcej się nie odchudzasz, nie ma mowy!'. Genialnie, tylko, że ja nie mam teraz zamiaru przestać. Nie ma mowy. Kiedy jestem tak blisko celu. Muszę coś wymyślić. Miałam nadzieję, że zjem dziś tylko te 300 kalorii w ramach dnia przeczyszczającego, ale nie mam już na co liczyć, bo jest po fakcie. Niby nie tak źle, ale wiem, że będę musiała wypić trochę więcej senesu. Bo boje się, że nie zadziała.

Bilans:

- jogurt naturalny z łyżeczką dżemu (120 kcal)

- trochę twarogu z rzodkiewką białą (50 kcal)

- małe jajko na miękko (50 kcal)

- mięso w indyka (250 kcal)

- warzywka na parze (100 kcal)

Razem: 570 kcal

Tak, czuję się jakbym obżarła się niczym wielka wiejska stara świnia. No cóż, bywają takie dni, ale żeby akurat przed ważeniem? Czy ja nie mam wstydu? I jeszcze ani trochę nie jest mi żal. Nie czuję wyrzutów sumienia. Ani trochę. To przerażające. Zmieściłam się dziś w rozmiar 34, i co? Nie chcę tego stracić. Za chwilę idę zaparzyć senes, bo czuję, że moje sumienie cudownie się obudzi, kiedy stanę jutro na wadze. Będę zadowolona nawet, jeśli nie spadnie tyle ile zamierzałam. Będę szczęśliwa, jeśli będzie chociaż te 0,3 kg mniej. Chociaż i tak mam złe przeczucia i nie liczę na zbyt wiele. Oby tylko nie było więcej, bo cały tydzień będę się karać w myślach.
Podaję z pamięci tyle ile jestem w stanie sobie przypomnieć, wczorajsze kalorie:

Wczorajszy bilans:

- twaróg z dżemem (80 kcal)

- zupa pomidorowa z makaronem i mięsem z kurczaka (400 kcal)

Razem: 480 kcal

Niby chyba o niczym nie zapomniałam, no ale przecież mogło być tak pięknie. Pamiętam, że rzuciłam się na to jedzenie. Dosłownie, coś we mnie mówiło mi  'Jedz, potrzebujesz tego teraz. Bardzo tego tego potrzebujesz.'. To było okropne. I było drugim powodem, dla którego poszłam wcześniej spać. Żeby mnie już nic nie kusiło. Aż ciężko nie przeklnąć, jaka ja jestem ostatnio głupia. Powinnam mieć już okres. Może dlatego się tak objadam przez ostatnie dwa dni. Jutro będzie lepiej, obiecuję. Sama już ze sobą nie wytrzymuję. Dlaczego teraz. Jutro dostanę za swoje. Będę pełna podziwu, jeśli waga będzie mi nadal stała w miejscu i nie wzrośnie.
Wybaczcie mi, że ostatnio raz komentuję, raz nie. Czytam Wasze blogi, każdy post, jestem z Was dumna i wierzę w Was. W każdą z osobna. Ale sama nie mogę się uporać ze sobą.
Potrzebuję przerwy od życia.